Category: Alledaagse wreedheid

Geslagen worden in een relatie. De eerste keer, de verbijstering dat dit mij overkomt. De machteloosheid, geen idee hebbend van wat terug te doen, wat te doen, het doodzwijgen door de omgeving ervan. Het negeren ervan.
uiteraard werd het erger en de angst groter. Op een keer kwam de onderbuurvrouw aanbellen, en maakte ik dat ik wegkwam, naar haar toe.
Ik wilde eindelijk de politie bellen, maar dat mocht niet van haar, want ze woonde niet officieel op dat adres (want dubbele uitkering), en dan zouden “ze” daarachter komen.
In wanhoop naar mijn ouders, maar; zou je dat wel doen, slaap er een nachtje over enz enz.
Bij vriendinnen hoefde ik na een tijdje niet meer aan te komen, want dan moest ik het maar gewoon uitmaken, en anders was het, onuitgesproken, mijn eigen schuld.
En in die tijd kwam de politie liever niet voor huiselijk geweld.
Aangifte doen. Terwijl je al tot het bot vernederd bent en je dus geen ruggensteun krijgt, zou je aangifte moeten gaan doen. Zonder dat je kan zien wat de consequenties zullen zijn, in je zelfgecreëerde gevangenis van angst.

Juist nu, met al dat #metoo, en al die meningen over alles, en dat gezeik op de televee en alles, meningen, geschreeuw, gelijkhebben, elkaar haten, beledigen, het nergens meer over hebben, alles kapot trappen, begraven onder smerige, zogenaamd cynische grappen, en keihard zie je nou wel naar elkaar roepen.

Het voelt net zo eenzaam als destijds.

Wat die timmerman dus deed, dat zeggen van “Jij maakt mij kwaad!”.
Het is de klassieke truc om geen verantwoording te hoeven nemen, weg te schuiven, en het slachtoffer de schuld te geven en dus nog machtelozer te maken.
Want wat er gebeurt, het is haar eigen schuld. Op een gegeven moment had een ex uit grijs verleden, zelfs geen excuus meer nodig, mijn bestaan was reden genoeg er op los te slaan.
Zo gaat het ook bij kindermisbruik las ik eens, volwassen vuilakken, die glashard zeggen dat een kindje van 6 er om vraagt, omdat ze met haar heupjes draait.

Vroeger waren er de preken, dat ik meer moest gehoorzamen, meer moest luisteren en beter mijn best moest doen. En dan dacht ik dat ik dat allemaal deed, maar dan was het weeral fout, want vandaag was het goede fout, en morgen het foute goed.
Uiteindelijk ben ik er wel uitgekomen door gewoon totaal in de contramine te gaan, en een vreselijke puber te zijn, maar daardoor kon die ex dus zo makkelijk juist die knoppen indrukken. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik het zelf opzocht, maar ik betwijfel of dat helemal waar is. Het begint niet met slaan. Het begint met charmes.
Alleen dat afgrijselijke rotgevoel dat ik het allemaal verdiend had, en het er zelf naar gemaakt had, dat wil ik dus niet meer over me heen laten komen. Dan sla ik nog liever zelf het eerst.

De timmerman van gisteren. Zag er goed uit, Vriendelijk, aardig tegen Kyra. Beetje dominerend tegen mij, natuurlijk, maar zei wel mevrouw. Ongeveer even oud.
Toen ging het ineens over De Moord. Hij zei iets over dat die moordenaar een beest is en rechteloos was geworden.
Ik bracht er tegenin dat iemand nooit rechteloos wordt (meneer Zijlstra!) en hij ging van gewoon naar totale agressie in 1 nanoseconde.
“Nou maak je me kwaad! Als je me kwaad wil maken, is het wel met dat soort praat!”
Volgde een woedend betoog dat moordenaars geen rechten hebben want moordenaars, en geen verzorging nodig hadden want beesten.
En dat als je je mening al niet mag uiten, waar gaat het dan heen in dit land.
Het klassieke PVV gelul dus. Dat kan ik, in theorie wel aan, een valkuiltje is zo gezet.
Maar waar het om ging en wat ik niet aan kan, was dat:
Nou maak je me kwaad!
De volgende stap is geweld, en dat heb je dan dus over jezelf afgeroepen, want je hebt hem kwaad gemaakt. En dat had je dus niet moeten doen.
Ik heb lafjes snel een eind gemaakt aan de conversatie en heb weer eens van alles herbeleefd, vannacht.