Op welk punt slaan cynisme, ironie en sarcasme eigenlijk om in platvloers leedvermaak? Het zijn geeneens stijlfiguren meer, maar dooddoeners geworden.
Welk onderwerp dan ook, behalve misschien net de holocaust, wordt bedolven onder wittemannen cynisme. Je zit het bij #metoo, je zag het bij pussygrabbing, je ziet het bij #blm en ga zo maar door. Uit hun veilige, gepriviligeerde , positie hun keiharde pikpijlen overal op afschieten, tot het om zeep is. Een aantal witte vrouwen doet er ook aan mee, want willen bij de jongens horen.
Wat ik zijdelings van de televee zo af en toe meekrijg, nivootje johanderksen en rapalje. Kennelijk is het bon ton, en zogenaamd bedoeld omdat ze het ook niet weten en wat is dan wel de oplossing? En alles wat je met je idealistische harses probeert aan te dragen, verwordt in hun bleke poten tot as.