Deel 2, het vervolg

Ik belde het bedrijf van ventje en die moesten wel lachen, en zouden het aankaarten. Half uurtje later kwam hij terug met een senior-medewerker die ook al het doucheraampje had gemeten en die er al was toen we weeral eens gerenoveerd werden, en wist van de Konijnen en vroeg hoe het was.

Uiteraard kon er een afspraak worden gemaakt, de volgende morgen zou ventje om 10 terugkomen voor het inmeten. Ventje kwam keurig op tijd en mat alles in, behalve het trapraam, want daar hangt een blauwe glasplaat voor, en die zat in de weg en ik zei pak de ladder, maar dat deed hij niet.

Toen begon hij ineens dat het toch wel jammer was dat ze met zijn 2en terug moesten komen omdat ik de deur dicht had gedaan. Heel jammer, beaamde ik. Hij had bij niemand problemen gehad, alleen hier. En vertelde vervolgens over de mensen waar hij was geweest en die an automutilatie deden en dat dus de psych bij de inmeting was geweest, en anderen die eerst lelijk deden want kamp, maar daarna mocht hij op de BBQ komen, hele levensverhalen en ik wist wie hij bedoelde, en viel om.

Hij had nog een heel kletsverhaal over een ongeluk en dat hij had gerevalideerd vanwege NAH (niet aangeboren hersenletsel) en daar veel mensen had gezien en had geleerd hoe hij moest omgaan met mensen, namelijk door ze net zo te behandelen als je zelf behandeld wil worden.
Ik dacht laat ik eens iets proberen uit te leggen over hoe mijn hoofd werkt, en eindigde met dat ik op bepaalde momenten iets niet kan.

U bedoelt dat u het niet wil, zei hij. Toen zei ik op, echt waar, uiterst beschaafde toon: nu ga je te ver.
Hij schrok zich wild en ging, met zijn mapje, onder zijn arm.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *