Straattherapeut

Maanden geleden kregen we dan een brief dat de woningbouw niks als nieuwe ruiten en schilders en opmeten en wat al niet ging doen. Ergens ooit zou dat gebeuren, en verdomd, 2 weken geleden komt een heer met een ladder het “badkamerraam” opmeten (het zou beter het bovenmoerdijkse douchecel, genoemd worden, onze riante badkamer.)
O, klaar denk je dan en ooit komt er wel een ruitje.

Maandagochtend gaat dan de bel, en de wasmachine is tegelijk ook verstopt, terwijl er duizend andere dingen moeten. Dus loop ik, ook door verslapen, nog in mijn ochtendjas, want het uur van de zomertijd is nog niet helemaal doorgedrongen.
Een joch met een map. Keurige gelharen, veel te grote voeten, en hij is het bedrijf en komt nu de ramen opmeten.
Ik roep blij dat dat NU niet uitkomt, kan je over een uurtje terugkomen?

Dat kan hij niet. Het moet NU. Nou dat gaat niet, zeur ik. U bent het laatste huis en ik moet alles gemeten hebben en de buurman is er ook nooit.
Weet je, er werken wel eens mensen, die niet op een meetknaapje zitten te wachten, zeik ik, geïrriteerd nu.

Ik ben hier ook al verschillende keren aan de deur geweest, maar er wordt niet opengedaan.
“er wordt niet opengedaan”? Wat wil je daar mee insinueren? En dan daarbij kijk: een brievenbus daar kan je een briefje indoen.
Dat doen wij nooit.

Dus jullie maken geen afspraken, en doen geen kaartje in de bus? Bellen jullie ooit? Nee, want ik mag niet met telefoonnummers over straat.
Ik ben het zat en doe de deur dicht.

Wordt vervolgd